танне аб руху снарадаў, г. зн. целаў, якія ўкідаюцца ў прастору сілаю амаль раптоўнаю…
— О, балістыка, балістыка! — ускрыкнуў Мастон з захапленнем.
— Рацыянальней за ўсё, здавалася-б, — казаў далей Барбікен, — паставіць спачатку пытанне аб пушцы і прысвяціць яму наш першы вечар.
— Здавалася-б, так! — дадаў Морган.
— Аднак, — сказаў Барбікен, — пасля доўгіх разважанняў мне здаецца, што пытанне аб снарадзе павінна прайсці першым, таму што размеры пушкі будуць залежаць ад велічыні і вагі снарада.
— Прашу слова! — крыкнуў Мастон.
Слова прадаставілі яму з гатоўнасцю, цалкам заслужанай яго бліскучым артылерыйскім мінулым.
— Дарагія мае таварышы! — ускрыкнуў ён натхнёным голасам. — Наш старшыня праўду кажа. Пытанне аб снарадзе павінна быць пастаўлена ў першую чаргу. Падумайце толькі: ядро, якое мы пусцім на Луну, гэта-ж наш кур'ер, наш пасол! І я вельмі прашу глянуць на гэта пытанне і на гэты снарад з грамадскага, з маральнага пункту гледжання!
Новы пункт гледжання на пушачны снарад адразу-ж узняў цікавасць членаў камітэта: яны падвоілі ўвагу.
— Дарагія таварышы! — казаў далей Мастон. — Я буду гаварыць коратка. Не буду спыняцца на ядры матэрыяльным, г. зн. фізічным, — снарадзе, які забівае. Буду гаварыць аб ядры матэматычным, маральным. Ядро, на маю думку, — гэта самая сільная, самая… выбуховая праява магутнасці чалавека. Іменна ў ядры сканцэнтроўваецца, увасабляецца гэта магутнасць!
