З гэтай прычыны адразу ўзніклі спрэчкі і сваркі. Бельфаст сцвярджаў, што не відаць нават і ценю снарада. Мастон настайваў на тым, што снарад «коле яму вочы».
— Гэта снарад! — гаварыў Мастон.
— Не! Гэта лавіна, што адарвалася ад луннай гары!
— Убачым! Убачым заўтра!
— Не, больш ужо не ўбачым!
— Убачым!
— Не!
У тыя хвіліны, калі такія воклічы сыпаліся градам, шаноўнаму Бельфасту пагражала сур’ёзная небяспека.
Такое жыццё хутка зрабілася-б нязносным для таго і другога, але нечаканая падзея раптам спыніла ўсе спрэчкі.
У ноч з 14-га на 15-е снежня абодва непрымірымыя сябры займаліся назіраннямі за лунным дыскам. Мастон, паводле свайго звычая, сачыў за Бельфастам, які, з свайго боку, таксама пачынаў гарачыцца.
Сакратар клуба ў соты раз сцвярджаў, што ён заўважыў снарад і нават у адным з акон яго пазнаў Ардана. У гарачцы спрэчак палкі вучоны размахваў жалезным крукам, які замяняў яму руку, што было не зусім небяспечна для яго бяседніка.
Раптам на платформе з’явіўся слуга Бельфаста — было дзесяць гадзін вечара — і падаў тэлеграму ад капітана Блемсберы.
Бельфаст разазваў канверт, прачытаў і ўскрыкнуў.
— Што такое? — крыкнуў Мастон.
— Снарад!
