— Ну!
— Упаў на Зямлю!
Пачуўся другі крык, падобны на выццё.
Бельфаст хутка абярнуўся і ўбачыў, што яго злашчасны таварыш, праз меру нахіліўшыся над металічнай трубой, знік у велізарным тэлескопе.
Падзенне з вышыні дзевяноста метраў!
Бельфаст разгубіўся, але інстынктыўна падбег да трубы рэфлектара.
Ён уздыхнуў вальней: Мастон, зачапіўшыся сваім металічным крукам, трымаўся за адну з унутраных падпорак тэлескопа. Шаноўны сакратар Пушачнага клуба страшэнна галасіў.
Бельфаст паклікаў памочнікаў, якія адразу прыбеглі і насілу выцягнулі неасцярожнага Мастона.
— Што калі-б я разбіў люстра, — сказаў ён, з’яўляючыся на верхнім канцы тэлескопа.
— Вы-б за яго заплацілі! — строга адказаў Бельфаст.
— Дык гэты пракляты снарад упаў? — запытаў Мастон.
— У Ціхі акіян!
— Едзем!
Праз чвэрць гадзіны Мастон і Бельфаст сходзілі з Скалістых гор, а пасля двух дзён язды прыбылі, адначасова са сваім прыяцелем з Пушачнага клуба, у Сан-Францыско, загнаўшы па дарозе пяцёрку коней.
Эльфістон, Блемсберы-брат, Білсбі пабеглі да іх насустрач.
— Што рабіць? — ускрыкнулі яны.
— Выцягнуць снарад, — адказваў Мастон, — і выцягнуць як мага хутчэй!
