Нішто не можа здзівіць амерыканца. Кажуць, што слова «немагчыма» для французаў не існуе, але гэта сказана не па таму адрасу. Толькі ў Амерыцы ўсё можа здавацца простым і лёгкім. Ні адзін сапраўдны янкі не дазволіў-бы сабе ўгледзець якую-небудзь розніцу паміж праектам Барбікена і яго ажыццяўленнем. Сказана — зроблена.
Увесь вечар працягвалася трыумфальнае шэсце пры святле безлічных паходняў, пад радасна ўзбуджаныя крыкі шматтысячнага натоўпу, — рознастайныя, як рознастайна насельніцтва Балтыморы і штата Мерыленд, — ірландцаў, немцаў, французаў, шатландцаў; усе «віваты», «ура», «брава» на розных мовах зліліся ў агульным захапленні.
І якраз — нібы разумеючы, што аб ёй гавораць — Луна свяціла поўным сваім бляскам, зацмяваючы ўсе агні зямлі. Вочы ўсіх былі накіраваны на яе бліскучы дыск; адны віталі яе рукамі; другія ласкава называлі яе самымі пяшчотнымі імёнамі; трэція нібы мералі яе позіркам; былі і такія, што пагражалі ёй кулаком. За час ад дзесяці гадзін да паўночы адзін з оптыкаў цэнтральнай вуліцы Джонс-Фол-стрыт стаў багатым, распрадаўшы ўвесь запас сваіх акуляраў і бінокляў. Луну ларніравалі, нібы даму вышэйшага кола; многія ўжо бесцырамонна называлі начное свяціла сваёй уласнасцю ці, прынамсі, уласнасцю Злучаных Штатаў, састаўною часткаю іх тэрыторыі. Між тым размова ішла пакуль што толькі аб тым, каб пусціць ядро на Луну — сродак для ўстанаўлення зносін з планетай-спадарожнікам даволі грубы, але вельмі распаўсюджаны ў цывілізаваных дзяржавах.
Гарадскі гадзіннік паказваў поўнач, а захапленне натоўпу не сунімалася; вучоныя, суддзі, буйныя
