Ня можа быць, каб у пісаньні так было сказана. Пакажы мне зараз-жа. Усенародна пакажы, дзе гэта сказана, ткні пальцам, і больш нічога.
— Ты мяне папракаць яшчэ ўздумаў? А сам колькі год у споведзі ня быў?
— Не тваё дзела.
— А чыё-ж дзела?
— Не тваё. Канаць буду, а да такога азіята, як ты, да споведзі не пайду. Я даўно чакаў прычыны выказацца пра цябе ўсенародна. Кат ты!
— Ты чаго хочаш? — страшна ўскіпеў поп, усхваціўшыся за сталом.
— Згубіцель ты! Ты ўсё мястэчка прыгубіў! На што ты лес спляжыў?..
— Бо лес тады быў мой. А пасьля рэволюцыі, калі ён стаў ваш, я ніводным дубцом з яго не пакарыстаўся.
— Ня твой, а царкоўны. А царкоўнага секчы ня меў права.
— Не царкоўны, а мой!
— Ня віляй... ты гавары — нашто лес спляжыў?
— На што? Пры мне быў яшчэ цэлы, а от як вам у рукі папаўся, дык цяпер нават дубца на венік не засталося.
— Пры табе быў цэлы лес? Каб твая галава была такой цэлай, як гэты лес быў пры табе цэлым.
— Галавы мае не чапай. За зьнявагу будзеш адказваць перад судом. А што я пажартаваў словам, успомніўшы сьвяшчэннае пісаньне, дык у царкве — я сьвяшчэннаслужыцель, а тут — я такі самы чалавек, як і ўсе.
— Бацюшка, сядзьце вы, — угаварвала Сабастыяніха,—вядома п'яны. Ён як працьвярэзіцца, дык прабачэньня папросіць.
