Ён прытрымаў рукаў расы і блаславіў Сабастыяна, пасьля адшукаў вачыма гаспадыню і блаславіў яе.
І раптам зноў стала шумна. Неўзабаве поп весела ужо грукаў басам:
— Гэта нічога, гэта нічога не парушае. Хрысьцілі ў тую нядзелю, хрысьціны спраўляем у гэтую — гэта і весялей. Таінства савершано, гуляць можна калі хочаце.
У другім кутку дзяк, ня менш грымучым голасам, даводзіў:
— Я гэтага не цярплю. Трэба выпіваць да дна, Калі вам страшна, вы разам хлопніце — і дзелу канец. Сьмела!
Дзяўчына, пачырванелая і прыгожая, саромліва адмаўлялася.
— Я ж вам кажу, вы сьмела, разам. Яй-богу!.. Дзівачка вы!
— Я лепш другім разам.
— Што значыць — другім разам.
Раптам дзяк, стараючыся трымаць галаву роўна, грукнуў вясёлаю актаваю:
— Гор-р-р-ка-а-а!
— Ціха ты, — штурхануў яго ў локаць белабароды Павал, — тут табе не вясельле. Што ты, чалавеча, ацапеў?
— Выбачайце, я ўпусьціў з віду,—сказаў дзяк і ўспомніў перарваную раней гаворку:
— Кабыла? Што кабыла! Што значыць кабыла! Раз яна добрага заводу, тады яна і добрая будзе.
Белабароды Павал таксама ўспомніў перарваную на поўслове гаворку:
— Завод, кажаш? Калі ты добры гаспадар, дык табе і завод ні пры чым.
