— Ат, нічога. Мы-ж з табою родныя. Ня ў тым тут музыка, што з пустымі рукамі, ці ня з пустымі. Мы з табою браты... Жыта адсеяў?
— На гэтым тыдні яшчэ клінок пасею. Нямнога засталося. Нейк сяк-так паадсяваў... Колькі там, праўда, тае сяўбы ў мяне! Яно, каб добры конь, дык гэтая мая сяўба — плёвая справа. Гуляючы можна адсеяцца — і скончана дзела. Гэта ні то-што...
— Ну пэўна... Дзе ты сабе дубка такога дастаў?
— Дастаў. Шула ў псграбе пастаўлю, а то столь гатова ўламацца. Спарахнела ўсё. На той год, калі жывы будзем, трэба будзе пограб новы майстраваць. От тут каля гэтае грушы выкапаю, а то ў сенцах вельмі-ж нявыгадна. Цесна, не павярнуцца.
— Ну пэўна што.
Сабастыян узяў паўпрыцу, паважыў у руцэ і падаўся дадому. Сонца стаяла пад асеньні поўдзень. У царкве званілі ў адзін звон. Высокі гук доўга нудзеўся і як канчаўся нараджаўся зноў.
— На верую звоняць, — сказаў Сабастыян у хаце, — зараз абедня скончыцца. І павысіў голас, да жонкі і нявесткі:
— Ці ўправіліся вы?
У бакоўцы, адгароджанай у хаце цалёўкамі, заплакала дзіцянё.
Сабастыян быў рад. Спакойная вясёласьць апаноўвала ім. Такім ён сустракаў і частаваў гасьцей.
Поп прышоў пазьней за ўсіх.
— А мы не маглі прычакаць, — сказаў Сабастыян, гледзячы захмялелымі вачыма на паважнага госьця.
— Добра што і не чакалі.