— Дыплёмную працу здаваць паеду і справаздачу аб практыцы.
— А гэтая наша работа будзе табе залічана ў практыку?
— Думаю, што будзе.
Юлік Барановіч пасядзеў трохі на лаве, пабарабаніў пальцамі па стале і пашоў недзе ў кухню, дзе ўсё яшчэ ўпраўлялася каля печы з мацераю Ганна. Алесь і каморнік, стоячы каля вакна, абодва туманна адчувалі яе блізкую прысутнасьць і як-бы, бачачы адзін аднаго навылёт, не глядзелі адзін на аднаго. На абтынкованай сьцяне праразьліва стукаў танны гадзіньнік. Ясьнеў дзень.
— Ты вучыўся дзе? — раптам запытаў каморнік.
— Вучыўся трохі.
— Дзе?
— Гарадзкое вучылішча скончыў... чатыры клясы.
— У які гэта час?
— У першыя гады рэволюцыі.
— А пасьля?
— А пасьля ваяваў з палякамі.
Цяпер яны абодва маўчалі.
Акно выходзіла на вуліцу, у цесны агародчык для кветак і расады, абгароджаны негаблёванымі вузкімі дошкамі. Пад самым вакном, у ім, зелянела і цьвіла сакаўная вяргіня, глушачы пад сабою ўсялякае дробнае зельле. У хаце каля вакна было прытульна, ціха і весела. Цішыня вуліцы звала ў поле, у прасторы іржышча, у бяскрайнюю волю чорнай ральлі і неба над ёю.
Алесь падумаў пра недасеяныя кавалкі жыта і пашоў у кухню прыкурыць. Запалкі дала яму Ганна, разагрэтая каля печы, з ружовым тварам.
— Гаспадыня з цябе, — пажартаваў Алесь.
