— Даўно... Некаторага году з татам прадналог завозіла.
Цяпер пачалася маўчанка. Яна была прыкраю. Жадаючы зноў узьбіцца на той ранейшы жартаўлівы тон, яна сказала:
— Ня ўмееце вы збанка трымаць.
— Пакажэце як.
— Дзяржэце вышэй.
Яго рука паднялася вышэй. Яна ўжо вылівала апошняе малако на цадзілку. Пальцы яго рукі ляглі на яе руку. Яна паставіла дайніцу і пачырванела. Тады ён прытуліўся тварам да яе валасоў. Яна маўчала, і толькі чуваць стала яму, як ў яе стукала сэрца.
Яна глядзела недзе сабе пад ногі. Ён прыпаў губамі да яе валасоў.
— Пусьцеце, — сказала яна, — зараз прыдуць.
— Ня прыдуць.
Зноў памаўчалі.
— Ідзеце, будзеце сьнедаць.
— Я пасьля буду сьнедаць.
— Не, вы цяпер ідзеце.
— Чаго вы мяне гоніце?
— Я вас не ганю.
Чырвань залівала яе твар. Чорны каўнерык яе рудое сукенкі варушыўся ніжэй шыі, так яна моцна дыхала. Ён стараўся глянуць ёй у вочы, а упарта глязела ўніз.
Ідуць, пусьцеце, ідзеце, — сказала яна.
Голас яе быў няроўны, у гэтую хвіліну хрыплаваты. Апошняе слова яна сказала моцным шэптам.
На ганку нехта стукаў ботамі.
У маўчаньні яны моцна прыціснуліся адно да аднаго і разышліся, нясучы ў сябе вялікую буру радаснай трывогі.
