ня ведаючы чаму і перад кім стараючыся быць дасьціпным.
У кухні нікога ня было. У печы датляваў жар, два хворыя вазончыкі на вакне пахлі на ўсю кухню.
Ён прычэсваў ужо стрыжаныя свае валасы, стоячы ў хатніх дзьвярах, як Ганна ўвайшла з надворку з дайніцаю малака. Яна пачырванела, глянуўшы на яго і адказваючы ўсьмешкай на яго вясёлы выраз твару.
— Чаго вы пачырванелі? — сказаў ён.
— Я не пачырванела.
— Пачырванелі.
— А чаго вы сьмеяцеся?
— Хіба-ж я сьмяюся?.. Чаму вы так позна каровы доіце. Гаспадыня з вас, як...
— Як з вас каморнік.
І яны абое засьмяяліся. Трымаючы твар уніз, яна бліснула на яго востраю прывабнасьцю шырокіх вачэй сваіх. Ён колькі хвілін моўчкі глядзеў на яе, поўны жаданьня не адходзіць ад яе.
— От замест таго, каб так прыглядацца, дык памаглі-б мне.
— Няўжо вы самі ня справіцеся, што яшчэ памагаць вам. Гаспадыня!..
— Ды я то спраўлюся.
— Дык нашто-ж вы просіце, каб я памагаў вам?
— Ня люблю, калі хто без работы стаіць!
— Ах, як ужо вы вельмі работу любіце.
— Бо і люблю.
— З вялікіх любошчаў да работы сягоньня спалі чуць ні да паўдня.
— А вы!.. Я ўжо колькі работы зрабіла, а вы кагадзе ўзварушыліся.
