— Адкуль у мяне грошы!.. А ўрэшце, як сабе хочаш... Я пайду поусажонкі ставіць.
Юлік Барановіч абмацаў у кішэні кавалак саломіны, узяў яе ў зубы і пачаў жаваць.
— Ну, то як будзе?
— Я-ж табе сказаў.
— Што ты за чалавек. Няўжо ты думаеш, я табе скручу?
— Ты мне ня скруціш, але мне цяпер грошы патрэбны.
— Ну то я табе дам наперад палавіну.
— Дай усё, дык я табе зараз-жа за цэп вазьмуся.
Юлік Барановіч падумаў і сказаў:
— Няма ў мяне цяпер грошай... Дзівак ты... Мне-ж усёроўна плаціць. Каб былі грошы — ты думаеш, я табе ня даў-бы наперад?
Мікалай пачаў круціць новую папяросу. Юлік Барановіч паглядзеў на курыцу і сказаў:
— Ці ня курч гэта на яе напала, вельмі-ж яна ступае нейк фацэтна, прысядаючы.
Мацьвеіха адарвалася ад работы:
— Не, гэта яна і ўрадзілася такою.
Юлік Барановіч пашоў з хаты, нясучы ў сабе веліч нейкіх туманных і радасных надзей.
Каморнік быў малады і доўгатвары.
Ужо добра разьвіднела, як ён устаў. "Сьпяшаць мне няма куды", — думаў ён, разглядаючы касьцяныя гузікі зялёнага фрэнча. Ён доўга прыладжваў на нагах шчыгульныя гетры, дасьціпна абцягваў іх рамянямі. Яшчэ даўжэй ён мыўся ў кухні, сам
