— Ваш конь пакінуў кульгаць?
— Не, яшчэ горш.
— Чаму-ж вы яго не прадаеце?
— Ніхто за яго нічога ня дасьць. Раней тата хацеў прадаваць, а цяпер раздумаўся. Я яму кагадзе палажыў травы з балота, дык ён ня есьць.
— Бо ён можа на пашы наеўся.
— Не, у яго зубоў няма.
— А як-жа ён на пашы есьць?
— Ён дзяснамі цісьне. Дык яму дзясна як забаліць, дык ён тады так стаіць. Вядома — мяса.
— А ці гэта праўда, што яму раз хлопцы хацелі хвост адрэзаць?
— Праўда. Але я схваціў за грыву ды ўцёк з ім.
— Ды ты нават плакаў, праўда, Юрка?
Юзікавы вочы бліснулі белым хітраватым колерам Юрку ў твар. Юрка адвярнуўся і сказаў:
— Не.
Але вінаваты і зьбянтэжаны тон голасу паведаміў, што плакаў ён. І раптам абодвым ім стала няёмка. Яны моўчкі кончылі мыць ногі і Юрка сказаў:
— У мяне мусіць падрываць каля пальца будзе. Вельмі-ж балець пачынае; я пазаўчора на мяжы нагу аб нейкі корч абадраў. Юзік моўчкі выслухаў і сказаў:
— Хадзем куды.
— Куды?
— Куды-небудзь.
— Пасьля, падумаўшы, здагадаўся:
— Хадзем у сельсавет.
— Чаго?
— Там рапяціца нейкая ідзе... хадзем вулачкаю. Калі Хоня дзіркі ў плоце не загарадзіў, дык, можа,
