— Адразу нічога не забудзеш. Ты гэта гаворыш ня маючы практыкі.
— Няхай сабе ня зусім адразу...
— А хіба я жыву ня так, як мае быць? Дзівак ты. Што значыць жыць, як мае быць? Аднаму здаецца так, а другому гэтак. Тут, што галава, то розум... Так цяпер мне вальней.
— Што табе з гэтае волі. Усё роўна далей гэтае прызбы ты з ёю нікуды ня рушыш. Далей яна цябе нікуды не завядзе. Я от колькі да цябе не прыглядаюся, дык ты ўсё на гэтай прызьбе сядзіш ды плюеш сабе пад ногі.
— Я-ж табе гаварыў кагадзе. Ня думай ты, што воля толькі ў тым, што чалавек цягаецца па сьвеце, што поўсьвету пройдзе. От я прайшоў быў поўсьвету, ваюючы; куды мяне толькі не заганялі! Што дзень — то новая сотня вёрст. Але хіба гэта воля была? Седзячы кожны дзень на гэтай прызьбе можна чуць у сабе самую страшэнную волю...
Ён некалькі разоў засаб плюнуў пад ногі сабе і зноў пачаў курыць. Пачынала цямнець. Рыжы Хоня ішоў назад па вуліцы.
— Ну што, знайшоў пеўня?
— Не, прапаў недзе.
— Хадзі сюды.
— Ну, чаго?
— Хадзі, ня бойся. Як ты думаеш?..
— Што?
— От Мікалай гаворыць, што ён вельмі вольны цяпер, седзячы тут на прызьбе. Што такое волі сьвет ніколі ня бачыў.
— Вольны? Як у полі вецер. Ні галавы, ні хваста. Хе-хе-хе.
— Ну так, як у полі вецер. Дзівакі вы абодва.
Хоня паглядзеў на Мікалая з крывою ўсьмешкаю:
