Павал моўчкі зьлез з каня. Кульгавы і лысы заў важыў:
— Калі-бо пакідаюць ліха ведае нашто снапы на полі, усё роўна як назнарок. У людзей дык даўно ўсюды чыста, а гэта выткне з поўкапы з поўкапы снапоў што няма ніякага разгарненьня.
Павал, не пакінуўшы яшчэ злаваць, закрычаў:
— Мне тваіх парадаў не патрэбна. Я сам ведаю, што раблю. Калі мне не выпадала гэты авёс раней забраць, дык няма чаго тут мне памагаць языком.
— Чаго-ж ускіпеў так. Хіба я ня праўду кажу? Кручаны нейкі дый годзе. Чаго ты крычыш?
Павал спачатку змоўчаў. Пацерабіў бараду, падумаў нешта гледзячы ў зямлю і паспакайнеў раптам:
— А ты, Юлік, нялішне тут паказвай мне, як мне маю гаспадарку весьці. Я і сам ведаю. Глядзі сябе.
— Я табе і ня зьбіраўся паказваць.
— І добра рабіў. Кожны павінен глядзець свайго.
— Добра таму і глядзець, хто можа.
— А што, ты ня можаш?
— Папробуй ты з гэтакаю нагою, як у мяне.
— Па гэтакай назе можна яшчэ жыць. Ты-ж, можна сказаць, зусім проста ходзіш. Яна-ж у цябе здаўных.
— Мала, што я часам пакульгваць пакідаю, але абы натруджу яе трохі або вільготнае надвор'е, дык проста мне аж да сэрца боль даходзіць.
— То трэба лячыцца.
— Трэба лячыцца! Ты думаеш я сам ня ведаю, што трэба лячыцца?.. Я лячыўся спачатку, але гэта такая хвароба, што заўсёды трэба яе падлечваць. А ўвесь век лячыцца — дык на гэта трэба быць
