не варушачыся, і страшна было паварушыцца. Лявон стаяў над тварам:
— Дай я з цябе, бацька, скіну браварку. Крычыш нешта з гарачкі. Можа заўтра доктара пазваць?
— Пазаві.
Даў Лявону скінуць браварку і боты. У палатнянай бялізьне здаваўся вялікі, магутны. Адно нерасчэсаная, памятая барада псавала панурую прыгожасьць твару. Дачка накрыла яго кудзельнаю коўдраю.
— Можа даць, тата, чаго зьесьці?
Цяжка было адказаць. Сагрэўся і ціха задрамаў.
Вечарам ў Мацьвея сядзеў за сталом Сабастыян і выціраў рукі. Мацьвей пёк на прыпеку скваркі і гаварыў Сабастыяну:
— Няхай-бы ты мыла ўзяў, а то сала так не адмываецца.
— Нічога, я мыў гарачаю вадою... Дзе гэта Мікалай?
— Малоціць у Аляксандра.
— Да самага цямна?
— Ну, можа адхіліўся куды. Што яму, адзін душою.
Зьняў з трыножкі скавараду:
— Юрка, падсьцялі пад скавараду на стол якую-небудзь паперку.
Паставіў скавараду на стол і дастаў з-пад падушкі на ложку бутэльку гарэлкі. Сабастыян заўважыў:
— Нашто ты браў аж бутэльку. Хапіла-б і поўбутэлькі.
