— Што-ж ты без каўняра ходзіш, скажы, няхяй табе дома прышыюць. Як-жа ты так да дзяўчат ходзіш?
— Я яшчэ не хаджу.
— Чаму ж ты ня ходзіш?
— Бо яшчэ ня вырас.
— І-і-і, дзівак. Я ў твае гады, бывала, дык уг-га... Колькі табе год цяпер?
— Я добра ня ведаю, здаецца дванаццаць-трынаццаты.
— Дык ты неўзабаве гаспадаром будзеш!
Юрка маўчаў, стараючыся схаваць кулакі ў вузкія рукавы аблезлага кажушка.
— Чаму ты такі, сынку, нясьмелы?
— Я ня ведаю... Хіба я нясьмелы?.. У вас, дзядзька, запалкі ёсьць?
— Нашто табе?
— Гэта я хачу агню накласьці.
— Кладзі... На табе запалкі.
Тамаш кінуў запалкі на траву, Юрка ўзяў іх, паглядзеў і сказаў:
— Адсырэлі.
— Якое адсырэлі, калі я іх у кішэні трымаў!
Аднак Юрка падсушыў запалкі: расшпіліў кажух і падлажыў іх пад паху. Мільгнула з-пад кажуха пафарбованае начорна зрэб'е верхняе сарочкі і жоўтая бляшка вузкага раменьчыка-падпяразкі. Пад кажухом Юрка быў тоненькі і кволы.
— Але-ж твой і кажушок выліняў, голы, як бубен.
— Гэта мне і пашылі гэтакі.
— Дзе-ж вы такіх аўчын дасталі?
— Гэта з старога татавага перашылі.
— І без каўняра шылі?
— Не, адарваўся.
