Дзяўчаты зашчабяталі:
— А от затанна ня лішне нас возьмеш замуж. Раней няхай парогі паабіваюць, ходзячы.
— Вы думаеце, для дзяўчат толькі і думак, што пра хлопцаў!
— Толькі ўсяго і думак, што замуж!
— Гэта, гледзячы, які хлопец будзе.
Зьмітрок, зьвесіў з палатак ногі і не даслухаў да канца дзявочага шчэбету:
— А яны-ж у нас гэтакія — абы ўгледзіць хлопца, дык гатова за ім на край сьвету бегчы. Бач, унь тая, што каля вакна сядзіць. Як толькі ўбачыла, што хлопцы ўвайшлі, дык аж самлела.
Дзяўчына пачырванела:
— Чаго мне млець. Ня бачыла ніколі хлопцаў!
Зьмітрок ніжэй спусьціў ногі з палатак:
— А хто цябе ведае, чаго ты млееш. Табе лепш самой ведаць, як мне старому. Я тут ня пры чым.
Дзяўчаты зноў зашчабяталі:
— Гэта-ж хлопцы заўсёды па дзяўчатах млеюць.
— Заўсёды хлопцы за дзяўчатамі бегаюць.
— От вы, дзядзька, заўсёды, ліха ведае, што прыдумаеце!
— Паслухаць адно вас!
Зьмітрок зьлез на палок і, чухаючы ногі, засьмяяўся:
— Гляньце, хлопцы, адно на яе, аж галава ў яе кругом ходзіць, прыглядаецца як на вас.
Дзяўчына больш яшчэ зачырванелася, апусьціла вочы і пачала моўчкі прасьці. Таварышкі за яе ўступіліся:
— Яна ў нас самая прыгажэйшая.
— Яна абы з кім і гуляць не захоча. Думаеце што
