трымаць. і як гэта ён жыве, гэты конь, нічога ня еўшы.
Падышлі да жолаба. Пастаялі. Юрка адгарнуў сена ў адзін бок, прынёс з сянец аўсянае мякіны з аўсом, усыпаў у жолаб. Мякіну конь пачаў есьці. Зьеў яе хутка. Палажыў морду Юрку на плячо, ляпаў губамі ў яго над вухам.
— А братачка-ж, от ляпае!
Юзік паслухаў і згадзіўся:
— Ну але... Ая-яй.
— Ён яшчэ больш мякіны хоча.
Прынясьлі яшчэ, насыпалі ў жолаб і зачынілі хлеў. Пашлі ў хату, дасталі з паліцы Мікалаеў бубен, пачалі бубніць і скакаць па хаце. Сястрычкі пачалі на печы сьмяяцца і рагатаць.
— Весела, — крычалі яны ўдвух і бегалі па хаце. Зьнячэўку адчыніліся дзьверы і ўвайшоў бацька.
— Што гэта вы робіце? Нашто вы пылу гэтулькі нарабілі.
Бубен зараз-жа апыніўся на паліцы.
— На табе шапку, — сказаў бацька.
Юрка ўзяў шапку, адразу памераў. Шапка была сівенькая, зімовая.
— Ну, што, якраз?
— Якраз. Колькі вы далі за яе?
— Пяць злотых... Думаю, ліха яго бяры. Табе, сынок, шапка патрэбна. Студэнт, вучышся добра, і каб у парванай шапцы хадзіў. Насі здароў... Парасят накарміў?
— Накарміў.
Удвух вышлі яны зноў на двор. І было несамавіта Юрку перад Юзікам у новай шапцы, купленай кагадзе бацькам. Яны ішлі абветранаю, сонечнаю і халоднаю вуліцаю ў канец, дзе на сухім лопусе лемантавалі дробныя птушкі.
