Жанчына ўмяшалася ў гаворку:
— Павал адно як чыё чужое канянё ўгледзіць дзе трохі ў шкодзе, дык гвалту наробіць на ўвесь сьвет, дурань белабароды. А свайго ніколі ня бачыць. От-бо гадкі чалавек.
Стала падмятаць кухню. Саладкавата запахла пылам; у падпечку засакатала курыца. Загула муха на асьвечанай сонцам шыбе.
— От, каб яна здохла, і халадоў на яе няма. Абы сонца прыгрэла трохі, дык і загула.
Густы быў вецер, сіверам слаўся на стрэхі. Марозная бель ляжала на траве ў садзе. Вада замерзла зьверху і не раставала. Сонца залаціла стрэхі і тонкія іголкі лёду; на непапілованай на дровы асіне сярод двара крычалі рухавыя вераб'і. Не варушачыся, каб не спалохаць іх, Юзік сказаў:
— А, памерзьлі... Хадзем, Юрка, дамо ім аўса.
— Знойдуць і самі. У нас у гумно паналазяць заўсёды пападстрэшшу і адно стаўпы гнюсяць.
Раптам забыліся на гэтую гаворку сваю, пашлі ў сад. Паселі за сьцяною на старым бервяне. Зацішна было на сонцы. Гольле гойдалася і шумела пад ветрам, скрыпеў клён каля плоту. Расьцярушаная салома варушылася каля сьцяны. Сядзелі, слухалі вецер, бачылі падмарожаную траву, халодную зямлю, сечнае неба і гаварылі. І мусіць, адчувалі яны ці думалі аб нечым большым, чым гаварылі. Прыпёршыся да сьцяны плячыма, Юзік пагойдваў нагамі, бегаў вачыма па траве, платох і сьценах, і ўсё гаварыў:
— От гэтая цётка, гаворыць, ліха ведае што. Яна хоча, каб я рабіў так, як стары. Я-ж вучуся, нават яшчэ трохі і жыта баранаваў.
— Дык гэта яна так сабе гаварыла.
— Але, добра так сабе.
