На дварэ пробаваў дзьмуць нясьмелы вецер. Алесь зашпіліў каўнер. Вольчына сястра стаяла ў яго вачох. І раптам вялікі сум па дзяўчыне агарнуў яго. Па дзяўчыне такой радаснай, жывой, якою ўявілася Вольчына сястра.
"Калі яна паедзе?.. Заўтра зайду"... — думаў ён. — "Куды цяпер пайсьці?"
Ішоў цёмнаю вуліцаю. Побач з цёмнымі абрысамі царквы, у Скварчэўскага, сьвяціліся вокны Хіба зайсьці? — падумаў. Пастаяў. Рашыў увайсьці.
Скварчэўскі сядзеў за сталом, разварочваў запыленыя скруткі нот. Сказаў весела, гледзячы на Алеся:
— З гары дастаў. Усё роўна, як на дарозе знайшоў. Ведаеце, што гэта за п'есы? От вам увэртура з опэры Кармэн. Бачыце? Чулі калі? Я сам у палку на флейце граў, а самую опэру ў Менску ў тэатры чуў. Я, ведаеце што?..
Скварчэўскі раптам ўсхваціўся, шмаргануў па твары рукамі, нэрвова прабегся па пакоі. Стаў перад Алесем:
— Я вам зараз... у двух словах...
— Кінь гэтае — вам, гавары — ты.
— Ты? Дык от...
Яшчэ бліжэй падышоў:
— Я дастаў рукапіс. Я заўсёды цікавіўся. У Менску, як быў... Знаёмы адзін музыкант перапісаў мне. Увэртура да пастаноўкі дзяржаўным тэатрам п'есы... От забыў якога пісьменьніка... Чужаземнага нейкага... Спадчына, завецца п'еса тая. Увэртура, капэля і хор галасоў разам. Ведаеш?.. Мы клясычныя рэчы будзем тут граць. Я кажу. Ведаеш ты, таварыш Алесь, я жыць цяпер пачаў...
Раптам глянуў у кухню:
— Люба!