Алесь, стараючыся больш не гаварыць пра гэта, сьціснуўшы губы і памаўчаўшы, адказаў:
— Ну няхай ідзе, каму якое дзела.
Маці ўздыхнула і сказала:
— Загарадзі ты, сынок, у садзе каля вуліцы тую граду, пакуль зямля не замерзла. А то вясною таксама не прыбярэшся, як і цяпер, і таксама ня будзе дзе расады пасеяць.
— Чаго вы, мама, злуеце?
— Я ня злую.
— Не, злуеце.
— Калі бо ты гэтакі гаспадар.
— Які-ж я гаспадар?
— Такі, што за ўсю вясну ня прыбраўся нават плоту загарадзіць.
— Але-ж вы нікога не наймалі плот гэты загараджваць!?
— Не наймала, але без свае расады была.
— Я вам дастаў чужое, але лепшае за гэтую вашу сваю.
— Табе нічога ня трэба. Калі заводзіш гаспадарку, дык ня гэтак трэба займацца ёю. Трэба пільнавацца яе, а не прападаць вечна на гэтых сваіх ячейках.
— Чаго вы ад мяне хочаце?
— Жаніся ты. Я не магу адна ў хаце, старая. Не гады мне. Табе пра мацеру і галава не баліць.
— Чым я вас калі крыўдзіў?
Яна яшчэ нешта пачала гаварыць, стараючыся давесьці сваю праўду. Алесь моцна стукнуў дзьвярыма і пашоў з хаты. Хацеў пайсьці да каго з суседзяў, але пабаяўся, каб не патрапіць на гаворку пра каморнікава вясельле з Барановічаваю Ганнаю. Пастаяў на вуліцы, пакурыў. Падышоў да сельсавету. Там было цёмна і пуста. Нядобра было яму
