Яна ўсё падбірала пад грэбень валасы. Ціха было вакол. І слаўна было ім удваіх у гэтай цішыні.
Вецер зганяў пакурчаныя лісткі з дрэваў — чорныя, апошнія. Дзьмуў сіверам з сініх палёў. На картапляніку ў зацішку маўчалі сабакі, коні пасталі на сена.
Пад вечар Юзік вучыўся калоць дровы. Юрка стаяў каля яго, залажыўшы рукі ў кішэні.
— Дай я папробую.
— Ты ня ўмееш.
— Лепш яшчэ за цябе. Я дома заўсёды калю.
— Пачакай я захвочуся.
— Чаму ты тупіцаю колеш?
— Бо тата не дае вострае сякеры. Кажа, што я яшчэ калена расьсяку сабе.
— Вельмі-ж баязьлівы нешта твой тата. Думае, што ты гэтакі няўдалы.
— Не, ён ня думае... Ой, утаміўся... Ты ўрокі ўжо выўчыў?
— Не.
— І я не. Буду вечарам. Вельмі-ж гэтая матэматыка, каб яна згарэла. Гадасьць нейкая. Цяжка вельмі.
— А мне-ж задачы, дык нічога.
— Уй, нічога! А ўчора дык і не рашыў, як настаўнік пад дошку выклікаў.
— Чаму гэта не рашыў?
— Бо і не.
— А от і рашыў. Гэта адно, што крэйда брыдкая, дык напісалася было нядобра, прачытаць цяжка было, дык я і не адказаў добра.
