— Я вельмі маладая, каб цяпер ісьці замуж, — сказала яна раз яму, — можа яшчэ пачакаем трохі. Пачакаем яшчэ, ну... да канца першае зімы.
Ён радасна схваціў яе на рукі і паднёс некалькі крокаў.
Было гэта мінулай вясною.
Яна-ж адчувала ў ім сілу; радасную блізкасьць; гарэла яго блізкасьцю.
— Можа нам ня трэба адкладаць на такі доўгі час, — сказаў ён, — можа тады што-небудзь у нас пераменіцца.
— Можа і так, — адказала яна, — можа і ня трэба чакаць канца зімы... Можа і раней трэба.
— Увосень, — папрасіў ён.
— Увосень, — сказала яна.
І з гэтага часу, калі ўсё ўжо было вырашана, яны пачалі прывыкаць адно да аднаго. Яна прыбягала роснымі агародамі і паплавамі да яго кожны вечар, ён абхватваў яе рукамі, раскідаў тварам яе валасы, песьціў, насіў на руках і яна ўся дрыжэла ад гэтай шалёнай блізасьці мужчынскай сілы, тулілася ўся да яго, маўчала, сьвяціла вачыма; рабілася тут каля яго малою і кволай; і разам з тым вялікай і моцнай жаночасьцю сваёю.
Пасьля-ж, як устанаўляцца пачала прывыкласьць, ня так ужо моцна гарэлі агні і ня так востра хваляваліся буры.
— Трэба хутчэй,—гаварыў ён, — бо нешта халодзіцца між намі.
— Давай хутчэй, —адказвала яна.
Канец лета прынёс большую прывыкласьць, а восень — адзнакі лёгкага суму, як-бы па нечым далёкім, што толькі паманьваецца, ніколі ня прыдзе, бо можа і ня існуе, і прыносіць семнаццацігадовай дзяўчыне няведаньне чаго сама яна хоча.
