Надзвычайна моцна цікаў гадзіньнік у цёмнай хаце, недзе па той бок адчыненых дзьвярэй. І ўсё-ж было ціха, надзвычайна ціха. Цішыня гэтая стаяла па куткох, стаяла каля адчыненых і зачыненых дзьвярэй, ляжала на сьценах, была ў чырвоным сьвятле малое лямпы. Доўгаю яна была і нярухомаю, і яшчэ большаю стала, калі Ганна заплакала. Ганна лягла ілбом на зложаныя на стале рукі.
— Ты скажы, Ганна, і я пайду... Ты скажы... Ня плач ты, не маўчы... Скажы... Гавары...
Ганна нічога не сказала. Бялела яе шыя пад адценьнямі валасоў, над тым-жа знаёмым усё рудым каўнерыкам.
— Ну скажы... Ну я пайду... Іду...
— Ня ідзі-і-і.
Ён палажыў ёй руку на галаву.
— Ня ідзі ты, Алесь...
— Ганна, што з табою робіцца?.. Чаму ты такою стала?.. Ганна?..
— Нічога...
Яна выцерла рукавом вочы, паправіла лямпу. Устала з-за стала. Алесь стаяў блізка каля яе. Хмурны, пануры.
— Гэта я так заплакала, Алесь.
— Так ня плачуць.
— Чаго ты раззлаваўся на мяне?
І яна маўкліва паглядзела на яго.
— Родненькая, ня трэба так. Годзе ўжо...
Яна не дала скончыць. Падступіла на крок вачыма ў твар яму. Тады ён узяў яе за плечы і прыціснуў яе да сябе, бліжэй, глянула роспачнымі ілбом прытуліўшыся да яе растрапаных валасоў. І чуў, як стукала ў яе сэрца. Яна сама тулілася да яго.
