на полі. Юрка гробся ў зямлі побач з ёю. Гаварылася нейк мала. Мацьвей моцна крычаў на каня, які ня мог браць цяжкіх вазоў.
Пыл узнімаўся на прысохлай ральлі. Пылелі-ж і дарогі. І шумелі кусты.
Бульба была выбрана ў канцы другога тыдня. Надвор'е не зьмянілася. Здароўе-ж Мацьвеіхі пагоршылася.
Мікалай крываносы, прыходзячы вечарам з падзённае работы, гаварыў:
— Ня варта было табе, Наталя, на поле езьдзіць. Выбралі-б гэтую бульбу і без цябе. Што ты, Мацьвей, за чалавек. Каменнае сэрца ў цябе, халера цябе ведае. Дапраўды.
Мацьвей пачухаў шыю.
— Я і сам ня ведаю, што мне рабіць.
— От як прыдзе бяда, тады наўчыць, што табе рабіць.
— Добра...
— Што добра... Да чаго ты гэта дапускаеш.
— Я-ж кажу, што добра... Кончана. Цяпер няхай ляжыць, няхай нічога ня робіць.
Мікалай яшчэ нешта гаварыў, але Мацьвей, каб ня чуць і каб забыцца на ўсё гэта, узяўся на дварэ за нейкую работу.
З таго дня Наталя ляжала. Дзень было ёй лепш, дзень было горш. І ўвесь час пагодлівым стаяла надвор'е. Пасьля некалькі дзён засаб было ёй горш.
— Ну, як вам? — пытаўся Юрка, даючы ёй адвараную бульбу, хлеб і паранае малако ў шклянцы.
— Мне добра, неўзабаве папраўлюся.
Юрка бег гуляць на вуліцу. Работы цяпер было яму менш. Ночы былі месячныя. У белай віднаце маўчала і пахла ўсё. І ўсё клікала радавацца ды жыць.
