— Ня ведаю.
— Вось яны!
Рыгор паказаў пальцамі у бок Памыйкі і Сімена, якія пры месьце іх чакалі.
— Ласьне?
Рудольф покатам зарагатаў.
— Малайцы.
— А я ўсё-ж іх не пахвалю.
— Нічога дрэннага. Хлопцаў можна павіншаваць.
Падышлі да мосту.
Ад рэчкі нясло вільгацьцю. Асеўшы пыл ня труіў паветра. У яго нярухомасьці мігалі тысячы мошак. Густы водыр жытняга красаваньня калыхаўся над руньню зялёнае травы.
Рудольф прывітаўся з Памыйкам, як са знаёмым. З Лібаю ды з Сіменам яго Рытор пазнаёміў.
Пяршыня знаёмства не адбілася на цяплыні таварыскага збліжэньня, не перашкодзіла яно і іх ажыўленай гутарцы.
Гуляючы ў жытніх палетках, Рудольф пераказаў кампаніі шмат эпізодаў з рэволюцыйнага жыцьця Пецярбургу. Яго ўважна слухалі, распытвалі, цікавіліся дробязямі больш важнейшых мясцоў з апавяданьня.
Незаўважна для сябе яны прагулялі каля дзьвёх гадзін і калі вярнуліся к мосту, было ўжо цёмна. Местачковае жыцьцё глухла ў сьценах хлявоў за сенешнімі ды хатнімі дзьвярмі. Толькі з рынку даходзіў нечы крык. Гэтаму крыку ўторыў жабін хор у паплавох і перакрыкі перапёлкі ў жыце.
У Шульцавай хаце сьвяціўся агонь, а ў майстэрні дымела з коміна.
— Няўжо мой бацька ўсё яшчэ працуе? — падзівіўся Рудольф.
— А ён ў вас руплівы, — адказаў Сімен.
Рудольф ня спыніўся каля дому, а пайшоў з усімі далей.
— Цікава, як пойдуць здарэньні ў міжнародных адносінах, — мяняючы папярэднія тэмы, праказаў Рудольф.
Гэта кампанію настаражыла.
Рыгор з цікавасьцю запытаў:
— Чаму? Вы сапраўды думаеце, што можа кончыцца вайною?
— Усё ідзе да таго.
