— Гэта за тое, што вы з мяне пацьвільваецеся, — пажартавала Ліба.
Каля мосту яны перайшлі да пытаньняў грамадзкага характару, якія незаўважна для іх пераключыліся ў культурныя. Абгавору падпалі зачыненая бібліотэка і забароненыя спэктаклі.
Учарашні сход паглядаў на кожнага з іх чорнаю сьцяною аддаленага лесу… Жаўранка, абапал яе зялёныя поплавы, далей панскі маёнтак, жытняе поле ўбіралі яго хараством квітнеючай вясны.
— А ведаеце, дажджу ня будзе, — раптам абарвала Ліба ажыўленыя спрэчкі пра наведваўшую Смагін трупу.
Усе пагляделі на поўдзень. Сапраўды — хмары ня зьніжаліся, а хутка радзелі і ўздымаліся ўгору. Гнедае прасьцірадла іх раптам адкалолася ад чорнае кажуры і выпусьціла наповерх сонца.
— Можа зайці па Рудольфа? — запытаў Рыгор.
— А ці варта? — усумніўся Памыйка.
Рыгор не паслухаў і павярнуў да Шульцавай хаты.
— Вы не адыходзьце далёка, я зараз, — папярэдзіў ён.
І не пасьпеў падыйсьці да дваровай брамы, як Рудольф выйшаў з хаты.
— Я угледзіў вас праз вакно… У поле?
— Надумалі. Вясна цягне…
— Я са здавальненьнем. У Пецярбурзе гэтага не атрымаеш…
Рыгор уважліва паглядзеў на Рудольфа. Сын гаспадара лашчыў мяккасьцю сваіх вачэй і ласкавасьцю свайго голасу. Калі бацька яшчэ ва многіх рысах свайго я хаваў дасканалую нямецкую сухасьць, зьмешаную з сур’ёзнаю дзелавітасьцю ды пэдантызмам, дык Рудольф далёка адышоў ад гэтага. На ім ужо выразна адбіліся краёвыя ўмовы з выразнай рахманасьцю ды спакоем натуры. У гэтай рахманасьці танулі задзёр і фанабэрыя студэнта, гонар і самаўцеха прадпрыемцавага сына. Рыгор адмеціў гэта ўжо пры першым спатканьні з Рудольфам. Зараз ён яшчэ больш праканаўся ў сваіх заключэньнях.
Рудольфава выступленьне на сходзе і яго гутарка з Памыйкам па дарозе з лесу абудзілі ў Рыгору поўнае к яму давер’е.
— Вы пра ўчарашняе чулі? — запытаў ён Рудольфа.
— Гэта пра гісторыю з станавым? — засьмяяўся Рудольф.
— Але.
— Так, хтосьці выдумаў спрытна.
— Думаеце хто?
