Ужо Рыгор абыходзіў парадзеўшы натоўп мяшчан, мяркуючы ісьці на кватэру, як яго хтосьці тузнуў за падол жукеткі. Ён азірнуўся і ўгледзеў Сімена Галаса.
— Ты куды?
— На кватэру.
— Пачакай хвілінку, тут хлопцы гатовяць маленькі сюрпрыз.
— У чым справа? — занепакоіўся Рыгор.
Сімен не пасьпеў адказаць: хлынуўшы натоўп зьыбіў іх з месца і адапхнуў на некалькі крокаў назад.
Калі яны паглядзелі на пажар, то ўбачылі пук узьнятых іскраў ад бразнуўшай у бок поліцыі здаровай галавешкі.
Напуджаны станавы кінуўся ўцякаць.
Яго адрывісты сярдзіты голас адбіваў некія распараджэньні.
У адказ на гэта натоўпам перабеглі ажыўлёная гутарка і ўкрадчывы сьмех.
— Хто гэта надумаў? — запытаў Рыгор у Сімена.
Той задаволена разрагатаўся і прашаптаў Рыгору на вуха:
— Памыйка!
— Ну, да чаго гэта было?
— Добра! Маўчы… Цяпер можна ісьці па хатах.
Рыгор разьвітаўся і павярнуўся да завулку; ён не зрабіў і пяці крокаў, як некі зычны бразг адцягнуў да сябе агульную ўвагу. Сьледам адзін за другім пачулася некалькі стрэлаў.
Натоўп мігам расьсееўся з поля сьвятла, і дагараўшае пажарышча асталося адно.
— Хавайцеся ў цёмнае! — папярэдзіў яго прамігнуўшы побач мужчына. — Стражнікі страляюць у людзей!..
— З якое прычыны? — кінуў Рыгор запытаньне ўсьлед уцякаўшаму.
Той нічога не адказаў і зьнік за высокім кастром паколатых дроў.
У завулку, што вёў на школішча, Рыгор нагнаў пару хлапчукоў. Адзін з захапленьнем расказваў другому, як з даху суседняе да пажару хаты хтосьць кінуў у поліцыю бляшанае вядро з вадою. Напалоханыя стражнікі ў адказ на гэта адкрылі страляніну. Хлапчукі пацяшаліся над цікавым для іх здарэньнем з поліцыяй, экспронтам складаючы анэкдот на тэму, «як стражнікі расстралялі пажар».
Данёсшыся ззаду іх чыйсьці прарэзьлівы крык перапыніў хлапчуковую рэзвую гутарку.
