На рынку, што знаходзіўся наўскасяк, між школьшча шоргалі жалезныя акяніцы крам. У ваколіцах, напрамак да могілак, рагаталі коні, адтуль-жа далятаў заліхвацкі губны сьвіст.
Сьвіст не канчаўся, пакуль яны ня выйшлі на школішча.
У школе паступова гасла сьвятло… Апошні яго прамень пасьпеў перад іх вачыма асьвяціць кавалак вуліцы каля рагавога дому, за якім яна загінала да могілак. Яны зацішылі хаду, каб абысьці роў, і моўчкі мінулі першых дзьве хаты. За імі ўкрадліва нясьліся зацішаныя водгукі чужое гутаркі. Але, апроч таго, вакол ўсё маўчала.
Рыгор вярнуўся ў думках да лістоў, і яму захацелася паведаміць Лібе некаторыя вычытаныя ў іх навіны.
— Так, у мяне сёньня багата навін, — выказаў ён і на гэтым абарваў гутарку.
Ліба тузнула яго за рукаў і шапнула на вуха перасьцярогу. Рыгор пачуў стук крокаў, якія раптам ачуліся ззаду і хутка набліжаліся да іх.
— Дзе-ж та Павал дзеўся? — запытала Ліба, забыўшы, пэўна, што сама супыніла Рыгора.
— Можа ён пойдзе адзін?.. — адказаў Рыгор зусім не зазлаваўшы за гэта на Лібу.
Іх нагнала двое мужчын. У цемні ночы нельга было разгледзець, хто яны; ды ні Рыгор, ні Ліба не стараліся на іх углядацца.
Мужчыны абыйшлі іх і мо’ праз хату далей пачалі прарваную гутарку.
— А вось глядзі, мо’ то і ёсьць Павал з кім-кольвечы другім? — дагадліва запытаў Рыгор.
— Мне паказалася, нібы Сролева хада, — з свайго боку ўсумнілася Ліба.
Іх сумненьне паглыбілася, калі яны ўскорылі хаду і ўгледзелі, што мужчыны непадалёк ад могілак з правага боку вуліцы перайшлі на левы.
Яны падышлі да курганца на рагу агароджы і прыгледзеліся наперадзе сябе.
— Няма нікога?! — няўверана праказала Ліба.
Рыгор не пасьпеў адказаць, як збоку іх, пры паркане, пачуўся ціхі сыгнальны кашаль.
— Во дзе! — адазваўся Рыгор.
