Сроль правёў таварышоў да майстэрні і павярнуў на сьцежку, па якой прыйшоў Рыгор.
Стук малатоў і бразг жалеза ў сьлесарнай справодзіў яго няўвераную хаду ўбок да Жаўранкі.
III
— РЫГОР МІХАСЕВІЧ! Прымха, ды годзі! Вы бачыце-э? Лістоў, як да якога комэрсанта… Во… Адзін, другі, трэці… Сёньня ад вас належыць…
Ліба працягнула насустрач Рыгору зложаныя веерам лісты. Яе маці, старая Крамніха, седзячы на ўступах ганку, суцешна паглядзела на вяртлявую дачку і нешта прамармытала сабе пад нос.
— Абед гатовы? — справілася ў яе Ліба.
Рыгор пераняў ад Лібы лісты і пасьпяшыў да сябе. Клубок раптоўных, загадкавых думак занасіўся ў яго галаве. Выабражэньне стала пасьпешна плясьці рознастайныя комбінацыі зданных вобразаў. Яны затулілі настроі, з якімі Рыгор пакінуў майстэрню. Астыў узьюшаны доўгай працай і сьвежым паветрам апэтыт.
— Сапраўды — прымха, — паціснуў Рыгор плячыма, ачуўшыся адзін на адзін.
— А абедаць? — пачуў ён з-за дзьвярэй, але не адказаў.
Ліба з хвіліну недаўменна паглядзела ў няпрычыненыя дзьверы і, не дачакаўшыся адказу, цішком адышла.
Рыгор заняўся лістамі. Ён дастаў іх з конвэртаў і паглядзеў на характар пісаніны. Гэта яму нічога не сказала. Тады ён прыняўся чытаць.
Першы ліст быў ад Гэлі…
Яна пісала пра справы свае трупы, пра спэктаклі, якія ёй прыйшлося разам з трупаю адыгрываць у цэлым шэрагу мястэчак і гарадоў.
Сур’ёзна і з замілаваньнем паведамляла яна пра той шумлівы посьпех, які справодзіў у розных мясцох іх спэктаклі і… яе выступленьні. З натхненьнем апісвала Гэля спэктакль у адным прамысловым мястэчку, дзе рабочыя гарбары падаравалі ёй пару выцяжак і букет красак за яе здольнае выкананьне ролі.
Але чамусьці, сьледам за бадзёрымі сказамі пра гэтыя здарэньні, Гэля з сумам пераходзіць да сваіх суадносін з мужам.
