Я проста зьдзівіўся, калі зьнянацку цябе стрэў. Глядзі адно, каб не наведала поліцыя сёньня і да цябе… Ня шкодзіла-б пераначаваць у мяне. Вось і з Памыйкам невядома.
— Можа стацца…
— Сроль Рэзьнік — дык той хітрэйшы… Ён гэту ноч начаваў у нашай майстэрні.
— Ласьне?
— Так… Нават у нашага Рундука трасьлі каля гадзіны…
З-за хаты паказаўся Памыйка.
— Цэлы, глядзі! — пасьмяяўся Шульц: — вам пашанцавала.
— У агні не гарымо, як кажуць і…
— Не запэўняйся… Трэба лепш прысьцерагчыся, браце…
Яны падышлі да майстэрні. Шульц прапусьціў Рыгора ў дзьверы, а сам вярнуўся назад.
У дзьвярох Рыгора пераняў Сроль.
— Мне Карл Людвігавіч паведаміў, што ты ў гасьцях…
— Чакаю больш паўгадзіны…
— Толькі?..
— Сплючы, ня думаў пра нікога.
Да іх падышоў Памыйка.
— Цэлыя?
— Мы не гаршкі, каб…
— І гаршчок да пары воду носіць…
Карыстаючыся адсутнасьцю Шульца, яны выйшлі з майстэрні і адышліся да кустоў агрэсту.
— Ведаеце што, таварышы, — паведаміў Сроль, — я надумаў сёньня ноччу пакінуць Смагін. Рундук, напэўна, тое самае зробіць… Яго-ж трасьлі… Забралі усе кніжкі, пісьмы… Чаму не заарыштавалі — дзіва!.. Вось ня ведаю, як і што было ў мяне на кватэры — не наведваў… Хіба папрасіць Лібу Крамнік… даведацца?
— Куды-ж надумаў ехаць? — запытаў Памыйка.
— Радзьмася ў траіх — гэта-ж агульная справа… Ды… Тут усё агульнае; а можа па-вашаму пакуль і ня сьлед ехаць? Ліха яго ведае… Кажэце…
Хлопцы хвілін з пяць думалі.
— Едзь, браце, — парадзіў Рыгор. — Нашаму брату ня можна доўга заседжвацца на адным месцы… Годзе — папрацаваў. Перакідайся, пакуль цэлы… І ў другім месцы людзі патрэбны…
— Ды ўжо-ж, не прывыкаць да пераездаў…
