Рыгор перабіў Сёмкаву споведзь і сеў пісаць запіску кароценькаму чалавеку з бежанскага комітэту.
Пятрусь нэрвова закалупаўся ў ісподняй кішэні жукеткі.
Сёмка бясьцікаўна насіўся ўзрокамі па высокіх многавоканных будынках з процілеглага боку вуліцы.
Тым-жа момантам Пятрусёва рука пацягнулася за Сёмкам з моцна зьмятаю дзесяцірублёўкай.
— Даруй, што я так бесцырымонна, але-ж мы таварышы і… пачуцьцё солідарнасьці — наш абавязак… А за мінулае — я перапрашаю…
Было нечаканым для ўсіх, уключаючы і Сёмку, яго раптоўны паварот да дзьвярэй, таіўшы ў сабе вынікі разгойданай роспачы.
— У чым справа? — усхапіўся з-за стала Рыгор, складаючы напісаную цыдульку.
Прайшло доўгіх пяць хвілін, пакуль Сёмка вымавіў слова.
— Дзякуй!
— Дзе-б і калі б, толькі ня тут і цяпер! Кінь, Сёмка! Мінулых страт ня вернеш, а ў будучым — усё наша.
Рыгор правёў свой сказ да таго пераконанай ухмылкай, што перад ёю Сёмка ня ўстояў.
— Даняло, браткі!.. Ведаеце — жалезным будзь, а падасіся… Гэта-ж уявеце сабе!! Гэткі цяжкі шлях! Змагаўся, колькі хапала сілы… Нарэшце стаў падавацца… І каб ня вы — ня ведаю, чым скончылася-б… Што я адзін, бяз жонкі, з дзяцьмі, і бяз грошай?..
— Я цябе запэўніваю, Сёмка, — пераняў яго Пятрусь: — патрабуецца ня больш тыдня, як ты інакш загаворыш. Вельмі добра, што выпадак нас зьвёў з табою… Кінь сумаваць!.. Мы перад лепшым — горшае пазадзе.
Цёплае таварыскае пачуцьцё крута перамяніла настрой Сёмкі і нават вярнула некаторыя надзеі.
Сёмка выйшаў на вуліцу, як падкаваны.
Ён адчуў сябе бадзёрым, адноўленым і ўверана ступаў па каменьнях, як па траве.
У Сёмкавай кішэні шапацела Рыгорава пісулька, а ў другой — Пятрусёва дапамога, далей-жа… Ён ня мыляўся, калі ўвяраў сябе, што далей таварышы пасобяць яму выбрацца на раўнейшую дарогу…
