буйнейшыя падзеі вайсковага характару. У забастоўках таілася гібель вайны, расьсеяньне яе жахлівых вынікаў.
Ліба не ўтаіла пераможнай забастоўкі на заводзе, дзе працаваў Рыгор. Яна ўпляла яе ў агульную сетку тых падзей, якія ўплываюць на раненага лепей ёдаформы ды карболкі. І была рада, што хворыя з паўстаўшай надзеяй пыталі яе ў часе прывітаньня: што чуваць у рабочых раёнах?
Весткі адтуль прыносіць Рыгор.
Гэтыя весткі поўны бадзёрасьці. Рабочыя ня тыя, што былі два гады назад. Яны пачулі сілу, якую вось-вось уплятуць у агульныя падзеі дзяржаўнага жыцьця. І ніхто ня ручыць, што яно не паверне свае хады ў іншы бок…
Ліба ня можа ня верыць Рыгору.
Яго словы падмацаваны фактамі. Выйграная забастоўка — адзін з тых фактаў.
Каб ня Рыгорава перакананьне ў блізкасьць вялікіх зьмен — Ліба ня ўседзела-б на сваёй службе.
Але яна ажыўляе службу занятым ад мужа натхненьнем.
Лібу суцяшаюць інтымныя гутаркі з хворымі — гэта-ж яна перадае ім суцешныя, а то і радасныя весткі з-за сьцен надаеўшага ім будынку.
Жывыя, праўдзівыя навіны, а не падфарбаваную выдумку…
Лазарэт адрэзаны ад жыцьця, ён — частка вайны, хоць вакол яго разгартаюцца падзеі, якія накіраваны на ахову жыцьця ня толькі хворых, а і здаровых.
Над гэтымі падзеямі расьсцілаюць чорную валь штучнага геройства —
Подвігі Брусілава.
Выступленьні Румыніі на баку саюзьнікаў.
Патрыотычныя маніфэстацыі…
Для каго і каму яны патрэбны?
Чыё пачуцьцё яны ў сілах распаліць?
Хворыя ў лазарэтах разумеюць сэнс ваяўнічых выкрыкаў тылавых герояў.
Гукі «Коль славен» — для іх адваротныя пахавальныя песьні.
Бляск абразоў — палуджаная мана ды ашуканства.
Лямантацыі газэт — фальшывы тон разбазыраных пісак.
— Праўда, сястрыца?
Вярней адкажа Ліба — яе адну пытаюць.
