Абапал стаялі Рыгор і яшчэ нейкая асоба.
«Углядаецца?».
Абеглы ўзрок нічога не казаў Сёмку, аднак у Лібе нешта знаёмае.
— Вы зьбіраліся выходзіць?
Сёмкаў прыход быў болей як нечаканым. Рыгору нельга было варочаць таварыша з пакою, і ён тут-жа распрануўся.
— Мая жонка! Напэўна бачыў калі?
Суровая міна Лібінага твару выказвала нібы-та нездаволеньне яго прыходам.
Сёмка выбачыў:
— Каб я ведаў, што перашкоджу, я не заходзіў-бы…
— Што вы, калі ласка!
Ліба вярнулася да гаспадыньскіх абавязкаў.
Увіхаючыся каля стала, яна не забывала аглядацца на Сёмку.
Ад гасьця нясло дзёгцем ды потам. Лахматы твар не гарманаваў з мяккім тонам гутаркі. А шэрыя вочы таілі ў сваіх узроках бяздоньне жалю.
Між тым Сёмка выціскаў аднекуль крохкія ўсплёскі сьмеху і выдаваў сябе моцным у няроўным змаганьні з мулкім няшчасьцем.
— Ты гэта як да мяне трапіў?
— Яўген Віктаравіч «зьлітаваўся» і паслаў у командыроўку за жалезьнякамі.
— Закупіў-жа хаця?
— Паўсотні. Дзе ты што зараз знойдзеш… А ў атрадзе — бяда… Мы, бач, пераехалі за дваццаць вёрст ад Ступак, да Вішнеўскай, і грунт, я табе кажу, — жалеза. Хоць ты ломам гваздай — жалезьнякі, як гумалястыкі гнуцца… Дзень працы, а знаку — як кот наплакаў… Казна, бачыш, і мэта, няхай яе пярун спаліць, усё-ж трэба…
— Ха-ха-ха! Я бачу, што табою заваладала гаспадарскае пачуцьцё…
— Старшы, ведаеш.
— Ты ўжо старшы?
— Дзякуючы табе, Рыгор… Наогул, ведаеш, ты мне зрабіў столькі дабра… Каб ды не адно, можа-б сяк-так…
— У чым-жа гэта адно?
