Тут мусіць ставіцца на карту мужнасьць і адвага. Бо ён прыехаў у Смагін не для адпачынку, а для працягу барацьбы. Няхай яе памеры, яе пэнт і характар шмат сьцішлейшыя ад рыскіх, але ідэёвая сутнасьць адна-ж і тая…
Сроль учора пасьпеў намякнуць Рыгору аб прыгатаванай яму ролі ў гэтым змаганьні… Яго ня спыніць поліцэйскае вока…
— Ваходзьце!
— Вы адпачывалі? Даруйце, што я так нахабна…
Міхелева кудлатая галава чуць выдзялялася разьбеглай у змроку сівізною.
— Чакайце, я засьвячу лямпу.
— Мне ня доўга… Калі ласка…
Міхель прастаяў з працягнутаю паперкаю ў руцэ, пакуль Рыгор ня справіўся з лямпаю.
— Вось вам ад тае артысткі, дзе вы гасьцявалі.
— Яны ўжо выехалі?
— Гадзіну таму…
Міхель падозрана аглядзеўся на дзьверы:
— Шкада мне іх… Гэта былі людзі, якіх мне доўга прыдзецца чакаць. Такіх людзей пасылае лёс… А вы?..
Хтосьці прайшоў калідорам. Міхель выпусьціў з рук паперку і выйшаў ад Рыгора.
Ужо з вулічных дзьвярэй данёсься яго павышаны голас разьвітаньня.
Рыгор ухмыльнуўся запозьненай ветлівасьці старога і падняў прынесенае.
У ненадпісаным конвэрце ляжала трохрадковая запіска Гэлі і зьмяты, пажаўцелы ліст.
Запіска зьмяшчала ў сабе наступныя словы…
«Перасылаю атрыманы мною ад Зосі ліст. Забыла перадаць днём. Думаю, што табе ён не бясцікавы. Бывай здароў. Гэля».
Рыгор, не саступаючы з месца, прачытаў прынесенае.
У сваім лісьце Зося паведамляла таварышку пра апошнія здарэньні з свайго прыватнага жыцьця. Ліст напісаны сьлязьмі пакутнага чалавека. Няроўныя літары адбівалі ўтомленае сэрца жанчыны. Берагі давялі Зосю да таго, што яна ня выцерпела і зьбегла ўпрочкі. Бацькі беспагадлівы: іх адносіны — нявытрымныя зьдзекі. «Цёмныя думкі не пакідаюць мяне ні на хвілю. Я гублюся ў іх, як запалоханая белка. Памажы мне, дарагая, знайсьці незваротнае выйсьце».
