паложаных на стале кніжак трапляў у зацямненьне, якое скрадала ня толькі загалоўкі кніжак, а і малюнкі іх вокладак.
— Трэба адсунуць крыху назад, тады болей на стол ляжа сьвятла. Няпраўда, мо’?
Ліба паднялася і пільным розьзіркам праверыла Рыгоравы меркаваньні.
— Ня так сьвятло, як холад. З акна-ж неміласэрна дзьме. Па-першае, трэба было-б уставіць новыя шыбы ды пазатыкаць паміж рам… Які недагляд, а гэткія грошы дзяруць… Адсунь стол на корх-другі назад…
Яна падышла да акна, праверыла рамы і шуфляднікі, папрабавала шчыльней прычыніць дубальт і нездаволена кіўнула галавою:
— Што-ж ты хочаш! Яшчэ добра, што і гэткую каморку ўдалося знайсьці. Як-ні-як, а сьвятла багата, прасторная.
— А чаго-ж ад старога дому хацець!
— Зразумела… Бачыш, дамаўласьнікі не адстаюць ад іншых гандляроў. Даражэе мяса, дровы, крамніна — чаму-ж адставаць кватэрам… Ды горад перапоўнены да адказу…
Рыгор адсунуў стол назад, а ложак пацягнуў крыху да акна.
— Ды ці ня ўсёроўна, як што будзе стаяць! Адзін корх бліжэй да акна, ці далей…
Ліба ўголас засьмяялася.
— Які ты цудны, Рыгор!.. Сядай ды раскажы мне, што новае… Мы-ж з табою так мала бачымся…
— Няма часу, Ліба!
Ён прысеў і ценька датуліўся галавою Лібіных грудзей. Тая выпусьціла з рук нячытаную газэту і абвіла яго шыю тонкаю белаю рукою. Пальцы рукі краталі яго губ, якія адказвалі прагным варушэньнем.
— Ты паглядзі, адно, Рыгор, як хутка праняслося каля двух месяцаў з таго часу, калі мы пачалі наша супольнае жыцьцё! Я не пасьпела агледзецца, а тымчасам…
— Кажы, я слухаю…
— Прызнайся мне, ты думаў, што ўсё так проста, ды так незаўважна перапляцецца адно з другім, і мы станем…
— Чым?
Лібіна рука крыху падалася наперад, гэтак, што далонь прыйшлася на Рыгоравы вусны, якія знайшлі пад ёю ўтульнае месца…
