— Выбачайце, — сказала гаспадыня, разглядаючы ў шэрым змроку дваіх прысутных, — я ўжо зьбіраюся спаць і прасіла-б вас, калі што трэба, то кажэце зараз… Няхай-бы вы запалілі лямпу!.. А можа няма газы?..
— Дзякуем, пакуль, здаецца, нічога…
— Засьвяці агонь…
— А спаць як?
Тоўстая кароткая кабета, не дачакаўшыся адказу, дадала:
— Калі сястра не захоча спаць у сталовай, то прашу ўнясьці ў пакой канапку і… я падушку дам сваю…
І выйшла.
Ліба засьвяціла агонь і пабегла за гаспадыняй.
— Калі ласка, ці ня можна гарбаты? — праказала яна за дзьвярыма.
— Трэба ўнесьці канапку? — ні то парадзіла, ні то запытала Ліба, вярнуўшыся ў пакой.
Рыгор згадзіўся і праз некалькі хвілін парваная, брудная канапка стаяла ў Лібіным пакоі. Адзін канец яе ўпіраўся ў камод, другі — у сьценку ад калідору, а між ложкам і канапкаю сьвяцілася вузкая разорына праходу.
— Было-б лепей, каб вы яе пасунулі да акна, па той бок камоду, — парадзіла гаспадыня, прынесшы гарбаты.
Ліба адказала на гэта пагаворкаю:
— У цеснаце — ня ў крыўдзе.
Пагаворка прышлася гаспадыні па нутру тым болей, што яна збаўляла яе ад клопату слаць пасьцель Лібе ў сталовай.
— Асабліва маладым людзям, — пажартавала яна на выхадзе.
Гаспадынін жарт быў апошнім фактарам пастароньняга сьвету, які наведаў Лібін пакой.
Далей нівошта не перашкодзіла ёй выпіць з Рыгорам гарбаты і аддаць патрэбны час для інтымнай, хвалюючай гутаркі, тэмы каторае выплывалі з іх блізкіх, цёплых сяброўскіх адносін.
Затуленая зялёным абажурам лямпа ўзмацняла вакольную цішу, якая прыдавала іх спакойнай гутарцы сталёвую выразнасьць.
Сумнаватае сьвятло скрадала вострыя куты рысаў, і міны іх твараў рызыкавалі адбіцца выключна ва ўзаемных узроках кожнага. Настрой угатаваў глебу для адкрытых выказаў пачуцьця, да выразных, акрэсьленых слоў.
