рудога дому. Направа ад яго высілася якаісьці, касьцёльнага стылю, пачарнеўшая ад часу будыніна. Востраю процілегласьцю ёй выглядаў старэнькі, дзеравяны домік наўскасяк акна, з якога ён глядзеў.
— У цябе добры выгляд з акна.
— Гэта першае, што ты заўважыў?
— Ня толькі гэта…
Ён ніякавата адвярнуўся ад акна і прайшоўся пакоікам. Зьнячэўку стукнуўся аб камод, які звужаў праход данельга.
— Аднак, ты непаваротны, — пажартавала Ліба.
— Павернешся ў цябе…
Яна расьсьмяялася.
— Не да спадобы?
Рыгор аглядзеў беднае абсталяваньне Лібінага пакою. Старэнькі пачарнелы ложак, камод, столік, два крэслы — гэта быў увесь асортымэнт мэблі. Да яе залічалася пагнутая драцяная вешалка, зьлезлае, забруджанае мухамі люстра і пару старых, паморшчаных пад рамкамі олеографій.
— Тут блізка ёсьць готэль?
— Чаму? — занедаволілася Ліба.
— Я не хачу цябе цясьніць…
— Гэта як разумець?
— Ды гаспадыня…
— Што за далікатнасьць, Рыгор!
Ніякае далікатнасьці! Я хачу, каб табе лепш…
— Дзякую за дбаньне — толькі ня рыпайся… Гарбату піцьмеш?
— Давай пойдзем паабедаць…
— Я цябе павяду да харчоўкі, аддам ключ, а сама наведаю лазарэт…
— Паабедаем удваіх…
— Я ўжо і так спазьнілася, Рыгор… Папрасіла, ідучы на вакзал, таварышку, і тая, пэўна, праклінае мяне… А можа абход, крый бяды…
У дзьвярах іх сустрэла пажылая, нізкая кабета.
— Гэта мой зямляк… Ён на нейкі час застанавіўся ў мяне… Майце, Сара Восіпаўна, на ўвазе…
— Ды ўжо-ж… няхай, чаму не… што мне мяшае… Можа-ж трэба будзе другая пасьцель — спакойна адказала яна.
