— Праяжджай-ай!.. — данёсься з ганку прыказны голас гарадавіка…
— Рамізьнік тузнуў лейцамі, але той, што падбег, не разгубіўся: ён стаў на падножкі вазка і паўтарыў сказаныя словы.
— А вам што ад нас трэба? — недаверліва запытаў Павал.
— Я перапрашаю, мне паказалася, што вы… Рыгор Нязвычны?
Вытарышчыўшы вочы, Рыгор зьбянтэжана ўгледзеўся ў твар незнаёмага.
— Стой! — гукнуў ён рамізьніку.
Павал, на кожны выпадак, прыняў абарончую позу.
— Янкі Кліна не пазнаеш?
— Няўжо гэта?..
З шэрых шустрых воч незнаёмага, з яго таўставатага носу, з ямачак каля губ вырас перад Рыгорам знаёмы вобраз яго таварыша.
— Як жывеш і якім чынам апынуўся ў Менску? — паціскаючы Клінаву руку пытаў Рыгор.
Ліба спакойна ўсьміхалася. Павал адчуваў сябе няёмка пасьля выяўленай западазронасьці…
— Гоняць, вось… Забралі ў армію, як ратніка другога разраду… Я спыніўся з бацькамі ў Барысаве і быў паступіў недалёка адсюль у бровар… Пасьля… А ты-ж якім чынам трапіў сюды з Пецярбургу?
— Як бачыш…
— Едзем, барын!.. — панукнуў рамізьнік…
— Я вельмі рад, што стрэў… Перш сумляваўся, а далей думаю — давай запытаю… Хоць адрас скажы, можа ліст кіну…
— Пішы да патрабаваньня — вярней усяго.
Янка Клін зьняў шапку і, калі рамізьнік крануў з месца, галасьней праказаў:
— Ня так даўно Зосю бачыў… Ехала са сваімі на Смаленск…
— А я з-за вас спазьнюся ў упраўленьне, — перабіў іх Павал.
VII
Цесны, сьветлы і прытульны пакоік Лібы выходзіў невялікім акном на Юраўскую вуліцу. Калі Рыгор, паставіўшы пры ім свой куфэрак, паглядзеў у акно, то ўпёрся ўзрокамі ў тры вакны
