— А вам гэта не да спадобы?
Паўз іх праехала некалькі рамізьнікаў да вакзала…
Яны ўскорылі хаду. Гудок, які вяшчаў прыбыцьцё цягніка, стрэў іх на ўсходах у будынак вакзала.
З будынку дыхнула густым, спэцыфічным імпадам неправетранай казармы.
Яны перш памкнуліся прайсьці на пэрон праз трэцюю клясу, а далей мусілі павярнуць у першую. Напакованая людзьмі, як бочка селядцамі, трэцяя кляса прыпыніла іх у дзьверах.
У першай таксама ня відаць было вольнае мясьціны. Усе буфэтныя сталы, крэслы і лаўкі, што прызначаны для чаканьня, былі выкарыстаны поўнасьцю. Людзі стаялі і тупалі ў прагалінах між сталоў і крэсел, нясьціхана швэндаліся ў дзьверах. Стаяў кірмашовы шолам, у якім губіўся стук падышоўшага цягніка.
— Нам лепей стаць пры выхадных дзьвярах, — парадзіў Павал.
— А я ўжо ня ведаю…
Яны выйшлі з першае клясы, але пасажыры, хлынуўшы ў вакзал, не далі прайсьці да намечанага месца.
— Глядзеце адсюль…
— Вам каго? Ха-ха-ха!.. Памыйка, калі не абмыляюся? — праказаў хтосьці ззаду іх.
Павал аглянуўся.
— Прахор Хведаравіч?
— Як бачыце. Гэта-ж праводзіў знаёмага — едзе ў Харкаў. А вы чаго?
— Я сустракаю… свайго таварыша… Да вас едзе… Выпадкова даведаўся…
— Да нас?..
Прахор Хведаравіч узяў пад казырок і пашыўся да выйсьця.
Павал успомніў, што яму варта было-б запытаць наконт пазаўтрашняй командыроўкі, і зрабіў намер кінуцца ў дагонкі.
— Ты куды гэта? — хапіў яго за руку Рыгор.
У гэты-ж момант накіравала за ім і Лібіна рука, але яе агарнуў у бок якісьці здаравенны салдат. Гэты-ж салдат схаваў за сабою і ўсю Лібу.
— Адзін? — запытаў Рыгор.
— З Лібаю!
