— Вы так неспадзявана!
— У вас вялікая перамена!
— Хто-б то думаў — у гэткім месцы!
— Вы на бульвар?
— Дзе вы гінеце, што столькі часу ў Менску і ні гуку… Як мігнуўся на станцыі, пры ад’езьдзе са Ступак — дык мэрам у ваду…
— Пачакайце лаяць, Ліба…
Яны падышлі да лаўкі і спыніліся.
— Вас мала лаяць, вас трэба біць. Таварыш называецца… Сядайце-э…
Бабулька пільна паглядзела на іх і далікатна пасунулася на край лаўкі…
— Можа выберам лепшую?
— Мне некалі доўга сядзець…
— Са мною?
— Кіньце выдумляць… Давайце лепш разам спатыкаць Рыгора.
— Рыгора?! Ён едзе ў Менск?
— Ужо тыдзень, як едзе… Рыгор едзе, а Павал жыве — між тым ні таго, ні другога…
— Дайце сказаць… Дык можа пара ісьці на вакзал?
Ліба прысела побач і хапіла Паўла за руку.
— Зараз… вось скажэце, дзе вы прападаеце?
— Плаваю ў паветры… Уявеце сабе, не пасьпеў сыйсьці з вакзала, як мне білет у рукі — і едзь у Маскву. А з Масквы ў Казань, у Ніжні… Паверыце, ня меў вольнае часінкі, каб хоць адкрытку кінуць. Вам, або Рыгору… Чую, што стрэўшы яго мецьму другую споведзь… А, прынамсі, і на столечкі віны… Вось заўтра-ж зноў на цягнік і ў Віцебск…
— Разносіце жыцьцё па сьвеце…
— Так, расьсяваю бясьсьледна… А вы тут…
— А я тут… Праводзьце на вакзал… Таварыш прыяжджае, а вы нібы-та той…
— Што вы, Ліба!.. Мяне цікавіць ня меней, калі ня болей… Нарэшце едзе-а…
— Я вымусіла.
Ліба асалодна зарагатала, абвесіўшыся на Паўлавай руцэ.
— У вас прабіваецца жаночая дыктатарства…
