агідай», — праказаў сам сабе Рыгор, і тут-жа рашыў азнаёміць Лібу са сваім становішчам.
Калі Ліба прынесла яму абед, Рыгор выпаўніў сваё рашэньне.
Ліба стрэла яго паведамленьне зусім спакойна і толькі папярэдзіла:
— Бацьком, аднак, прашу вас нічога не казаць.
Гэта папярэджаньне было лішнім — лібіных бацькоў цяжка ўдавалася абмануць у гэткіх рэчах.
Старая не дала Рыгору скончыць абеду, як прынесла яму сваю дараду:
— Вам ня варта адкладваць прапіскі. Навошта злаваць гэту сволач. Вы заўтра-ж раніцою і наведайце стан… А пры сабе таксама ня варта нічога пакідаць… Ня ровен час… Людзі з гэтага жывуць…
Тое, што Рыгор спакойліва выслухаў старую, яе суцешыла і здаволіла.
Не разводзячы далейшае гутаркі, яна пакінула яго аднаго, завесіўшы на выхадзе фіранку…
— Навошта, каб зайздроснае вока ўглядалася…
Філёзофія карчмаркі, досыць трапная, аднак не пакінула сьлядоў на Рыгоравым настроі. Ён хутка адцягнуўся думкамі ад дробнага інцыдэнту з поліцэйскім і вярнуўся да Гэлі. На самоце новы гэлін портрэт стаяў перад ім ва ўсю сваю паўнату. У смуглых рысах адроднай загары, гадамі ліцованага палявымі вятрамі, пяском ды сьпякотаю, штучна скрадаліся лёгкаю ружай парфумы. Празрыстыя цёмна-шарыя вочы яшчэ глыбей западалі ў орбіты, абведзеныя чорнымі кругамі фарбы. Усё-ж ні парфума, ні застарэлыя пласты мазкай фарбы, ні балючая чуласьць раздражненага грымам твару не хавалі сабою гэлінага нездаваленьня сваім лёсам. Нацягнутасьць адносін паміж ёю і мужам, няўтойная знарочыстай ласкавасьцю, выпірала на паверх і цесна лыгалася з абрыдлаю сумятлівасьцю вандроўнага жыцьця. Смуглым водсьветам пахвільных суцех, што ўздымалі іх невымагальныя местачковыя гледачы сваёю ўвагаю да яе, як да артысткі. Гэля ўсяго і рознастайніла свае настроі. Чаму і што гэта жыцьцёрадая мяшчанка-земляробка апынулася ў сучасным стане — цяжка было разгадаць. Тут, напэўна, адыгралі ролю прычыны, пра якія бывае ня варта казаць… У кожным выпадку Рыгор стаяў да гэлінай долі на стыку цьмянае загадкі.
