Хлопцы выразна адчувалі прыкры настрой пераддарожжа, што раптам заваладаў Гэляй. Яны з няцерпам чакалі зьнікшага з пакою Лазара, каб разьвітацца.
— У цябе па-нашаму, Гэля, — мяркуючы разьвеяць яе сум, спачувальна праказаў Рыгор: — тут сядзіш, а тут паднялася і ляці.
— Ой, я ўжо так стамілася ад гэтых пералётаў, што яны мне, як нож у сэрца.
— Толькі бяз роспачных думак… Я бачу, што ты ёмка прыстасавалася да падарожнага жыцьця.
— Ты хіба сьмяешся?
Гэля адвярнулася ад адчыненага куфэрка, у якім на зьдзіў шустра гаспадарылі яе ўвішныя рукі, і ўпічна паглядзела на Сроля.
— Усяго і ўцехі, што ў прыказцы: «голы зьбірайся — голы гатоў».
— Гатова? — не зразумеў яе ўляцеўшы ў пакой Лазар.
— Наробяць пажару, як на цягнік сьпяшучы, — вылаяўся ён, бегаючы па пакоі: — думалі к вечару, а яны — на табе, а полудні…
Пасьля спыніўся, каб прыняць ад гасьцей падзяку, і разьвітаўся з імі.
— Даруйце, што ў гэткую пару мы запрасілі вас, — выбачыў ён.
— Шкадуем, што мы вам не маглі адплаціць тым-жа! — адказаў за дваіх Рыгор.
— Хіба ўжо пры чарговым спатканьні, — пажартаваў Сроль.
— А гэта не безнадзейна!
— Калі ня суджана будзе вам вярнуцца ў Сілцы! Га-а, Рыгор? — дадала Гэля.
І, адарваўшысся ад упакоўкі, яна пачакала Рыгоравага адказу на запытаньне.
— У гэтым не магу цябе запэўніць, — адказаў Рыгор.
— Усё-ж я буду прасіць цябе, калі здарыцца наведаць Сілцы — не забудзь перадаць маім бацьком пра наша спатканьне…
— Ці-ж варта дапамінаць?..
Магчыма іх гутарка зацягнулася-б яшчэ хвілін на дзесяць-дваццаць — вострасьць яе, як звычайна бывае перад растаньнем, хутка ўздымалася, але Міхель абарваў іх сваім уваходам у пакой.
