— А ты?
— За яе — мяне дзякуйце, — пахваліўся Лазар.
— А то-ж ня праўда? — ветліва паглядзела на яго Гэля.
— Не чакаць-жа Сёмку, пакуль знойдзецца добры ангел і вынесе яго па сваіх крыльлях з Сілцоў…
— Так, яго пільна сьцерагуць гэтыя ангелы…
— Якія такія ангелы?
— А ты-ж хіба, Сроль, ня ведаеш, што з Сёмкам было?
Усе настаражыліся.
— Ты не жартуеш?
— Чаму вы мне ня хочаце верыць?
— Адкуль ты ўзяла?..
Гэля расказала гісторыю з Сёмкам, якога, незадоўга перад яе выездам з Сілцоў поліцыя арыштавала і пад канвоем прывяла з поля ў мястэчка.
Гэта навіна востра зацікавіла Рыгора і Сроля. Яны рэшту часу, праведзенага ў гасьцях у Гэлі, не астаўлялі Сёмкі без свае ўвагі.
Кожны стараўся лепей вымеркаваць плян, калі-б і як перацягнуць Сёмку з Сілцоў у горад.
Але ўрэшше ім не ўдалося спыніцца ні на акрэсьленым часе, ні на пэўным горадзе.
І Рыгор, і Сроль пакуль мала орыентаваліся ў сваім наступным. Перад адным і перад другім, аднака, губіліся няясныя пэрспэктывы іх будучыні.
У адносінах да Сёмкі пры іх аставалася ўсяго добрае сэрца і цёплае пачуцьцё таварышоў — ды ці-ж з гэтым адным можна было ўступаць у вайну з жорсткім жыцьцём з-за таварыша?
Для Гэлінага гонару, аднак, хапала таварышовага завярэньня, і яна з здавальненьнем сустрэла ўспыхшае ў сабе жаданьне паведаміць пра гэта Сёмку.
Але ўжо праз некалькі хвілін пасьля гэтага, калі нечакана для ўсіх пад вокнамі загрукацелі падводы, а па «готэлі» ўдвоілася ад’езная сумятлівасьць. Гэля забылася мімалётнага парыву, — праўдзівей — ён затушыўся ў яе нутры няпрыемнай выявай сапраўднасьці.
Гэта-ж сапраўднасьць вочавідкі пляміла чорнаю хварбаю халоднага растаньня цеплату і бляск зьнянацкай мілай стрэчы…
