З-за грудка паказалася параконная падвода.
— Дарогі, а папрабуй абмінуцца… Направа-а, гэй, там!
Вазьніца спыніўся і пачакаў параконку.
— А сам хвор зьехаць?..
Гэты выгук фурмана з параконкі быў заглушаны новым воклікам, які падалі сугалосна двое седакоў на параконцы:
— Ліба Шлёмаўна?
— Няўжо Рыгор Міхасевіч? Павал?..
Вазьніца зьдзіўлена паглядзеў на двох чыноўнікаў з дарожнага атраду, якія ўвішна, праз глыбокую гразь, падбеглі да яго седака.
— Вы ў атрад? — пажартаваў Павал.
— Чаму, непатрэбна вам?
— Вельмі рады, але скуль так неспадзявана?
— Угадайце! — засьмяялася Ліба.
— Гэта цяжкая рэч!
— Ну куды-ж вы? — пацікавілася яна.
— Паўла адпраўляю ў Менск! — адказаў Рыгор.
— У Менск? Гэта-ж з якою мэтаю?
— На службу. Усадзіў мяне ў атрад, а сам уцякае.
— Сур’ёзна? Дык чаго-ж я заяжджаю ў мястэчка?
— А вы?..
Гулкі сьвісток цягніка, што падыходзіў да станцыі, прарэзаў вільготнае паветра, разьляцеўшыся далёка навакола.
— Едзем хутчэй! — пазваў фурман з параконкі.
— Як я шкадую, Ліба, што так здарылася!
— Вы-ж можаце… Тым лепей, калі вы будзеце ў Менску… Вярнеце, дзядзька, на станцыю…
— На станцыю? Як-жа з платаю?
Вазьніца завярнуў каняку і паехаў сьледам за параконкаю.
На станцыі яны толькі-толькі пасьпелі купіць для Паўла білет.
Ён нават не пасьпеў па-людзкі разьвітацца.
— Ну-ж я ня думаю, што Паўлаў ад’езд вас верне назад, ня даўшы адведаць мястэчка?
— Я і сама ня ведаю, што зрабіць. Мая цётка… Ці яна ў Ступках, ці не… хто яе ведае…
— Чарговы цягнік не раней як а другой па поўначы, так што, я думаю…
