— Мы прасілі пры дарозе, дык тэхнік адказаў. І мусім таўчыся па ламаччу; блізкі сьвет перацягні гэтую штуку.
Лёза блішчастае сякеры павісла над чырвонай гладзьдзю хваіны.
— Гатоў падкладкі! — перабіў іх басісты голас з-пад верху дзеравячыны.
Стукі замерлі і чэцьвера чалавек прыгнуліся над верхамі хваіны.
— Н-ну-у яшчэ-э-а! Рраз-ам!
Рыгор як стаяў, мігам прылёг да бакавое сьпіны і напяўся да чырвані на твары.
— Кладзі-ы!
Тоўсты кругляк пакорна лёг пад верхавінаю. Хвоя глядзела паверх сваіх нядаўна жывых, а зараз памятых, але яшчэ зялёных ралак проста ў густы ліст арэшніку.
Праз нейкі час яна паднялася яшчэ вышэй, а далей пакацілася ў бок, дзе сьвіцілася дарога.
— Пойдам з лесу?
Рыгор аглядаў яго асаблівы, таямнічы сьвет.
У высокіх хвоях, пераплеценых зьнізу кустамі, у вільготным змроку, запярэшчаным трапяткімі плямкамі сонца, у напалоханых сьвістах птушак — паўставалі незабытыя ўспаміны мінулага. Веела здароваю бадзёрасьцю; самота набывала сілу, моц і вялікасьць. Цягнула да чыннасьці, да руху, да бегатні.
Але з дарогі гукалі на сьнеданьне.
— Ты дзе пакінуў пляшкі з малаком?
— Не забыўся!
Хутка яны сядзелі на граніцы лесу ўрад з рабочымі, пілі малако, салодкае і тлустае, ды ўспаміналі дбайную гаспадыню.
— Ах, Памыйка!
Шырокая далонь рукі тэхніка Якава Бросьні прапаўзла паўз Паўла да пляшкі.
— Не для вас!
Павал аглянуўся назад і ўстаў.
— Добры дзень!
— Толькі сёньня вярнуліся?
— Так… Вось мой таварыш і старшы рабочы, Рыгор Нязвычны.
