За сьценкаю варушыўся Павал. Вось-вось ён пазаве Рыгора да збору на працу. А мо’ яшчэ праз гадзіну?..
— Рыгор! Гатоў?
— Так, гатоў!
— Хадзі сьнедаць і паедзем!
Лусты чорнага хлеба аблягалі шырокую міску сьвежага малака. Маладая гаспадыня адцэджавала бульбу, туманячы параю цесную каморку.
Пахла апэтытнаю ежаю, але Рыгору не хацелася адкрываць рота. Ён бачыў, што і Павал толькі несхаця карпануў лыжкаю ў малацэ і вылез з-за стала.
Гаспадыня зьдзіўлена глядзела на маладых, здаровых кватарантаў і падпірала сківіцу, каб спыніць недавернае ківаньне галавы.
«Паны?»
Яе дбайнае сэрца не сьцярпела:
— Я вам нальлю ў пляшкі і дам з сабою. Вымерхаецеся, нябось… Добра?
Рыгор паціснуў плячыма, а Павал згодна кіўнуў галавою.
Дзьве зялёных пляшкі і нелапы пакуначак у ружовай анучцы занялі яго рукі.
— Паднясі — пасоб, — абярнуўся ён да Рыгора.
Той працягнуў руку па пляшку, але пад’ехаўшая да дзьвярэй падвода заставіла яе апусьціцца.
— Завязеш?
На прасторных, акованых жалезам драбінах можна было завязьці не дваіх ездакоў з іх пляшкамі і пакуначкам!
Двое здаровых, бойкіх коні прывыклі і да дрэнных шляхоў і да цяжкае паклажы.
Яны стромка рвануліся наперад, адчуваючы лёгкую прагулку да месца дарожных работ.
Гэта быў не вазьніца, з якім яны ехалі са станцыі і з мястэчка!
Мігам пранесьліся будынкі, сад, гарод; засталіся ззаду парабкі з падводамі гною. Тут-жа, з нявысокага ўзвышша, як на далоні, адцягнула іх узрокі роўная нізіна перад цёмнаю сьцяною лесу. На шырокай стужцы бялесага гасьцінцу з тымі-ж прысадамі, якія за мястэчкам браліся ўгору, было ажыўленьне. Шэраг сялянскіх падвод з будамі і гавядай курылі слупы пылу. Каля
