— Так, хацеў… — праказаў той і павярнуўся да вуліцы.
Рыгор выйшаў з двара сьледам за таварышам.
— Хіба правяду цябе да заводу?
— Нічога ня маю… Я-бы не пайшоў у завод, каб не перад сьвятам, а то…
— Не-не, дзе ты бачыў! Ці-ж варта з-за мяне траціць дзень — ніколі. Калі-б на тое пайшло, мне ўжо шмат выгадней на лішні дзень застацца… Ня варта, ідзем.
— Дык ты надумаў ехаць? — запытаў на хаду Рыгор.
— А трэба… Разумееш, мяне хвалюе Рыма. І надало-ж табе не схаваць Гэлінага лісту…
— Яна цудная нейкая. Мне не хацелася табе казаць, а калі да слова прыйшло… Цяжкая…
— Ды мне што. Яна думае, што на ёй усе дарогі сходзяцца! Падумаеш.
— Зразумела…
— Намякнуў на пераезд у Маскву, дык закапыліла нос…
— Твая прыватная справа, браток. Мне, ведаеш, трудна што-кольвечы парадзіць… Каб на мяне, то я-бы ўжо даўно махнуў рукою. А ты — думай…
— Скажу па праўдзе, Рыгор, і хочацца і колецца. Натуру маю паганскую. Вось убілася ў галаву і ніяк ня зьмірыцца з думкаю, што… Люблю, прызнацца…
— Тады набок сумленьні… Дзейнічай…
— Так, пайду ізноў. І пастаўлю пытаньне катэгорычна: альбо, альбо…
Пятрусь затрымаўся.
— Бывай, Рыгор… Адрас маеш?
— Маю.
— У любую хвіліну адчынены дзьверы.
Яны зрабілі па некалькі крокаў адзін ад другога. Пасьля, як па змове, кожны з іх азірнуўся назад, сустрэўшыся яшчэ раз сяброўскімі ўзрокамі, Рыгор адчуў, як пачуцьцё суму зашавялілася ў яго нутру.
Колькі разоў яму даводзілася сустракацца і разьвітвацца з Пятрусём! Ці хутка выпадзе чарговая стрэча!
