Яны ўзяліся за рукі і доўга не маглі іх разьняць.
Прымха?
Рыгоравы вочы ўталоплена глядзелі Гэлі ў твар.
Верылася — ня верылася.
Гэля — ня Гэля?
Каб ня бачыў, каб ня ведаў, каб ня жыў з ёю ад малых гадоў — не пазнаў-бы.
То была ня Гэля, а яе далёкае падоб’е. Бляды, асунуты твар. Глыбока заўпалыя вочы. Сінякі, як сталёвыя дугі, вакола паблеклых зрэнак. Тоўсты пласт таннае пудры. Надломы ў паваротах. Пужлівасьць ва ўзроках. Беднае дэмісэзоннае памятае палітцо… на рыб’ім пуху… Без галёш — пашарпапыя чаравікі.
Прымха?
Гэля не магла расчыніць вуснаў. Мэрам-бы баялася глядзець Рыгору ў вочы. Нэрвова пераступала нагамі. Апускала голаў. Руку непарушна трымала ў Рыгоравай руцэ.
— Хадзем паабедаем.
Пакуль Рыгор разглядаў мэню, заказваў ежу, Гэля маўчала. Усё яшчэ не знаходзіла ў сабе сьмеласьці пачаць размову, каб выказаць сваю скаргу на жыцьцё. Мэрам-бы ня ўверана была, што жыцьцё вінавата…
Рыгор выручыў запытаньнем:
— Паведамі-ж, хоць, як ты трапіла ў Пецярбург?
— Доўгая гісторыя.
— Тым лепей, я сёньня вольны — нядзеля. Паабедаем і паедзем да мяне… Згодна?
Гэля кіўнула галавою.
— Ты над нечым задумалася моцна?
— Братка Рыгор, каб ты ведаў…
— Што?
— Думак — бясконца, бяз меры… Думаю, толькі бяз толку і без карысьці…
— Чаму?
— Тая-ж гісторыя, якую я так імкнулася табе расказаць…
— Імкнулася, а зараз?
— А зараз, мне здаецца, яна нікому не патрэбная… Што каму да мае гісторыі, дробнае і няпрыметнае?..
— Гэля… З нашых дробных гісторый складаецца вялізная кніга быцьця… Мы дробныя — ды нас многа… Вялікае складаецца з дробязі…
