— Да проста так, надаела аднаму ў дому. А ты куды?
— Я ад таварыша — дамоў.
Яны збочылі ад дзьвярэй.
— Ёсьць навіны якія?
Анікей нахіліўся да Рыгора і шэптам паведаміў.
— Ды ўжо-ж. Надовечы адбылася раённая сходка за Нараўскай заставай. Абгаварвалі характар сьвяткаваньня дзевятага студзеня. Ёсьць настрой у карысьць забастоўкі…
Яны адышлі далей.
— Варта было-б і ў нас памацаць грунт. А то мы заўсёды адстаем… Га?..
— Вось то-то і ёсьць… Я назнарок і наведваў таварыша, каб абмеркаваць гэта…
Вырынуўшы з харчэўні натоўп хлапцоў перапыніў іх гутарку.
— Трэба падрабязгава абмеркаваць гэта, — парадзіў Кузін уголас: — Гэта рызыкоўная справа…
— Я думаю…
Безгаворна абое пайшлі ў харчэўню.
Шырокае і досі чыстае на выгляд памяшканьне было перапоўнена людзьмі. У сініх палосах курава расплывалася электрыка і тануў густы разьвяселены гоман. Між шчыльна ўседжаных сталоў насіліся падавальшчыкі: іх гукалі і тузалі за рукавы. Нясьціхана хлопалі піўныя бутэлькі. Машына выігрывала «Тройку». Дзесяткі рознастайных пахаў зьліваліся ў кісла-оцэтны імпад.
На іх прыход ніхто не абярнуўся; усяго і было знаку, што за імі ўварвалася знадворку шустрая струмень халоднае паветры. Гэта рабілася нязьменна праз увесь вечар — вэнтылятар над дзьвярыма ня спыняўся вярцецца і насьвістваць аднастайную мэлёдыю.
Яны акінулі ўзрокамі шырокую залю сталовай — парожняга месца не наглядалася. Тады абое пайшлі між сталоў, шукаючы яго. Рыгор падсьцярог дваіх мужчын, якія вялі разрахунак з падавачом, зьбіраючыся пакідаць харчэўню. Ён гукнуў таварыша. Кузін у гэты час пасьпеў захапіць столік у кутку, якраз насупраць ігральнае машыны. Акно збоку злёгку астужала сьпёртае паветра. Кузін махнуў шапкаю і Рыгор упусьціў чаргу другім.
— Вып’еш піва? — запытаў Кузін.
— Я-б ня проч і падзакусіць чаго.
— Заказвай…
Кузін паклікаў падавача і даў заказ на піва і салянку.
